საქართველოში ერთხელ ვიყავი. ენგურჰესის იქითა მხარეს აფხაზი ჟურნალისტების ოფიციალური დელეგაციის სტატუსით გადავედით, ეს 2015 წელს იყო. სახელმწიფო საზღვარი ენგურზე პირველად გადავკვეთე. მაშინ მივხვდი, რომ ამას მეტჯერ აღარ ვიზამდი.

„ჩემმა რთულმა ცხოვრებამ და დაკარგულმა სიყვარულმა მაქცია იმ ადამიანად, ვინც ახლა ვარ. გავბედავ და ვიტყვი, თუნდაც, ეს თავის ქებად ჩამითვალონ, მე მომწონს ჩემი თავი“, - ამ სიტყვების ავტორი დიდებული შანსონიე შარლ აზნავურია, რომელიც ცოცხალი რომ ყოფილიყო, 100 წლის იუბილეს იზეიმებდა.

ახალგორში, 90-იან წლებში, საბჭოთა ბელადების ძეგლების დემონტაჟი დაიწყეს. ეროვნული მოძრაობის პარალელურად ლენინისა და სტალინის ძეგლი ნაგავსაყრელზე გადაიტანეს. მაშინდელი რაიკომის შენობის ეზოში დივანზე მსხდომი და ერთმანეთთან მოსაუბრე საბჭოთა ლიდერების ქანდაკება ადგილობრივებისთვის მისაღები აღარ იყო. ამჟამად ეს შენობა რაიონულ ადმინისტრაციას ეკუთვნის და ქართველი, ოსი და რუსი პოეტების ბიუსტები დგას. შოთა რუსთაველის ბიუსტი თავდაპირველად 2002 წელს დადგეს, რაიონის ცენტრში, კულტურისა და დასვენების პარკში.

ბავშვთა დაცვის საერთაშორისო დღე ცხინვალში საზეიმოდ აღნიშნეს. ყოველდღიურად პარკებში ისედაც ხელმისაწვდომი ატრაქციონებისა და გასართობი აქტივობების გარდა, პატარებისთვის ქალაქის ცენტრში სხვადასხვა კონკურსი მოაწყვეს.
დაგეგმილი ღონისძიებები მოიცავდა როგორც შეჯიბრს სწრაფ ჭადრაკში, ისე ქაფის წვეულებებს, ასფალტზე ფერადი ცარცით ხატვასა და ბევრ სხვა რამეს.

წვიმიან ამინდში ენგურის ხიდის გავლისას უკვე იცი, რომ გალის ქუჩები თითქმის დაცარიელებული იქნება, გზები ატალახებული, მიტოვებული შენობები კი მოქუშული ამინდის ფონზე კიდევ უფრო სევდიანი.